Turkish delight
27 mei 2012
🇹🇷
vanuit Turkije
We zijn de enige gasten in het Nara hotel en het is er koud. Het is een lange dag geweest en we zijn wat laat. Snel even douchen en dan kunnen we praktisch gelijk aan het diner. In de eetzaal staat
keurig een tafel voor ons gedekt en er is een elektrische verwarming aangezet zodat we het snel weer behagelijk hebben. Er staat vandaag weer forel op het menu. In dit gebied zien we dat veel in de
restaurantjes. De forel wordt door het midden opengesneden, de graten worden verwijderd en per visje in een ovenschaaltje in de olie met kruiden, tomaten, aardappel en paprika gebakken. Je krijgt
dan een heerlijk pruttelend potje op tafel. Zelfs Robert, geen visliefhebber, gaat voor deze vis op zijn knieën. Het is heerlijk. De eigenaar van het Nara hotel maakt zijn eigen organische wijn en
is daar heel trots op. Natuurlijk moeten we dat dus even proeven en we bestellen een groot glas. Groot is echt groot in dit geval, het blijkt een glas van 0,33 l te zijn :-). We zijn weer helemaal
warm geworden van de verwarming en de wijn maar die nacht halen we per persoon 2 dekens uit de kast.....het is ijzig koud in het hotel.
De volgende dag staat de toch naar Cirali op de rol (19 km, stijgen 275 meter, dalen 1150 meter). We verlaten de bergen en dalen over smalle bospaadje af naar Ulipinar. Ulipinar bestaat eigenlijk
alleen uit forellenkwekerijen en restaurants. Pinar betekent bron. In dit geval is het regenwater dat bovenin de bergen is gevallen en via allerlei spleten en breuken in het kalkgesteente hier weer
te voorschijn komt. Vanwege al dit water groeien er enorme platanen die zorgen voor de schaduw. We lunchen, natuurlijk forel, in een restaurant boven een beek en onder een plataan. Voor de forel
krijgen we een enorm brood met diverse voorafjes geserveerd. Echt heeeeerlijk, vooral de pittige salade. De smaken zijn hier zo echt en we vragen ons hardop af of de Robinson Club die we volgende
week bezoeken en die bekend staat om zijn geweldige eten hieraan kan tippen. We zullen het laten weten.
Na de lunch vertrekken we weer en na een pittig klimmetje staan we op een klein pasje. Het pasje met de vlammetjes (320 meter). De afdaling wordt bijgelicht door de eeuwige gasvlammetjes van
Chimeara, een bijzonder natuurverschijnsel, verbonden met de Griekse mythologie. De vlammetjes branden er al zeker 2400 jaar en het is heel bijzonder om hier langs te lopen. Het is mogelijk de
vlammen te doven, maar ze ontsteken naar verloop van tijd weer spontaan. We komen via de “achterdeur” en zouden pas bij het verlaten van het park entree moeten betalen maar als we helemaal
afgedaald zijn is er niemand die ons tickets kan verkopen. We kopen 1 fles water bij het stalletje en de vriendelijke man vult heel gastvrij gratis gelijk onze andere flessen ook even bij. We dalen
verder af naar de baai van Cirali.
De baai van Cirali is een ideale plek om na de inspannende wandelingen in de bergen even bij te komen. We hebben hier 2 rustdagen geboekt. De eerste dag hebben we een dagje niks doen maar om de
spieren warm te houden lopen we de tweede dag een stuk langs de kust. Dit is een mooi paadje dat recht boven de turkooizen zee op en neer slingert, over de roodachtige rotsen die mooi contrasteren
met de lichtgroene pijnbomen en we lopen naar een stille baai die alleen lopend of per boot te bereiken is. Heen en terug is dit 9 km met 400 meter stijgen en dalen. We zijn nog een flinke 4 uur
bezig.
Terug in Cirali lunchen we bij een Turkse familie die langs de weg een gelegenheid hebben. Mama rolt en vult pancakes, papa doet de winkel en dochterlief serveert. We zitten heerlijk op een
“turkse” bank onder een plataan en komen bij van onze wandeling en genieten van een pancake met groenten gegarneerd met yughurtsoep met komkommer. Allemaal weer even lekker. Echt genieten weer.
Ons Pension in Chirali, Pansyon Emin is gezellig druk en de verzorging weer uitstekend. We hebben ons eigen huisje met tuintje alles is weer superschoon. Het dorpje Cirali heeft een prachtig
onbedorven strand zonder enige flatbebouwing. Ondanks aardig wat pensions straalt het groene dorp, nog een zekere authenticiteit uit. De baai van Cirali is door het Wereld Natuurfonds in 2000
uitgeroepen tot beschermd gebied, met name vanwege de nestelende zeeschildpadden. Het meer dan 1 mtr lange en minimaal 115 kg zware vrouwtje komt vanaf eind april aan land en graaft dan een ca. 40
cm diepe kuil om daar 70- 120 eieren te leggen. Ze doen dat in de nacht omdat ze dan minder rovers vrezen en omdat de zee dan meer licht reflecteert. De eieren worden beschermd door stokken die om
het nest worden gezet. Helaas hebben wij geen eieren of schildpadden gezien.
Dan wordt het weer tijd voor een paar pittige wandelingen. Van Cirali wandelen we over het strand naar de ruinestad Olympos maar daarna stijgen we al snel een stil zijdal in. De tocht van vandaag
gaat naar Adrasan (15,5 km, 750 m stijgen en 750 meter dalen). Nadat we de top hebben bereikt dalen we relatief relaxed af door een stille kloof naar de vallei van Adrasan vol met citrusboomgaarden
en kassen. Vlak voor het eind van de tocht worden we door een groepje Turkse dames geroepen of we een “cay” (thee) willen. Communiceren met deze dames is heel moeizaam maar we lachen wat af en
drinken onze thee onder de zeer nieuwsgierige blikken van onze nieuwe vriendinnen.
Adrasan is een nederzetting aan een fraaie gesloten baai. We nemen onze intrek in het “River hotel” aan de rivier. Een mooie nieuwe accommodatie met een heel goed kokkie. We eten onze buiken weer
rond en we gaan op tijd naar bed want voor onze laatste wandeldag staat er een hele pittige tocht naar Melanippe Beach te wachten. Deze tocht is 19 km lang met 775 m stijgen en 750 meter dalen over
smalle stenige paadjes hoog boven zee. Af en toe slalommen we rond bergen stenen of omgevallen bomen. Het is redelijk bosrijk en de bomen geven veel schaduw maar laten genoeg ruimte voor uitzicht
op zee en een aantal fotogenieke eilandjes en steeds horen we het ruizen van de branding onder ons. Tegen het einde dalen we af naar de bekende vuurtoren van Gelidonia en lopen we relatief
eenvoudig de vlakke weg naar Melanippe beach ons eindpunt van vandaag. Deze prachtige tocht is een mooie afsluiting van ons wandelavontuur. Het land, de mensen, de oprechte belangstelling en
gastvrijheid, het eten en de prachtige natuur hebben grote indruk op ons gemaakt en we maken stiekem al plannen om ooit het westelijke gedeelte van de Lycian Way te gaan wandelen.
Reacties
Reacties
27 mei 2012, 19:57
Klinkt allemaal heel leuk en lekker;-)
Kan goed mee fantaseren met het verhaal, erg leuk.
Ik heb vandaag lekker dagje gebakken op het strand en ga zo ook vissie in de pan doen! Geen forel maar zalm en tilapia;-)
X Nathalie
28 mei 2012, 22:21
Wat een mooie reis weer. Leuke verhalen.
09 okt. 2012, 21:51
Mooie verhalen! Wij gaan eind deze week (herfst!) ongeveer dezelfde route lopen maar dan met een track van Hannibal. Veelbelovend! Weersvoorspelling: 'zomer'!
Jullie horen nog. Groeten!
{{ reactie.post_date.date | formatDate('DD MMM YYYY HH:mm') }}
Reageer
Laat een reactie achter!
De volgende fout is opgetreden
- {{ error }}
Je reactie is opgeslagen!